Νίκος Παπαζογλου: Σε λαϊκή στεκότανε ο Χάρος και πουλιότανε

Εκτός από τον Ιμπεριαλισμό, τότε (1978) υπήρχε και η μοναξιά

Μαζί με το Σταυρό του Νότου του Θ. Μικρούτσικου (1978) η Εκδίκηση της Γυφτιάς (1978) επηρέασε καθοριστικά, διαμόρφωσε μπορούμε να πούμε, την ελληνική μουσική πραγματικότητα στα τέλη της δεκαετίας του 70. Εποχή υπερπολιτικοποίησης, με το πολιτικό τραγούδι να κυριαρχεί (Μικης Θεοδωράκης). Αισιοδοξία, επική διάθεση, αναμένεται ο πράσινος Σοσιαλισμός. Και τότε ο Μανώλης Ρασούλης, ο Νίκος Ξυδάκης και ο Νίκος Παπαζογλου σα να μην τους ενδιαφέρει η επανάσταση, ο νιοστός δρόμο για το σοσιαλισμό. Χαμηλώνουν τους τόνους (φανταστείτε ότι μια απο τις επιτυχίες της περιόδου ήταν Το δέντρο: Μ. Λοϊζος, Φώντας Λάδης, Γιώργος Νταλάρας) και τραγουδάνε το καημό και τα πάθη των καθημερινών ανθρώπων. Το σύνθημα της εποχής μεταξύ των φοιτητών που ασκούσε κριτική στο κόλλημα με τη πολιτική ήταν: Εκτός από τον Ιμπεριαλισμό υπάρχει και η μοναξιά. Αυτό το σύνθημα το ακούσαμε τραγουδισμένο στην Εκδίκηση της Γυφτιάς και στα Δήθεν. Το μουσικό και λοιπό κατέστημένο της εποχής αντιμετώπισε με χλευασμό την Εκδίκηση της Γυφτιάς και τα Δήθεν. Αλλά γρήγορα αναγκάστηκαν να τα αποδεχτούν, γιατί ο κόσμος, κυρίως οι φοιτητές, στη μουσική του Νίκου Ξυδάκη, τους στίχους του Μανώλη Ρασούλη και την ερμηνεία του Νίκου Παπάζογλου αναγνώρισε έναν βαθύτερο εαυτό που δεν μπορούσαν ξυπνήσουν άλλα είδη μουσικής.

Και οι τρεις δημιουργοί συνέχισαν την πορεία τους με δημιουργικό τρόπο. Μάλιστα τόσο ο Ρασούλης όσο και ο Παπαζογλου είναι γνωστοί στους σημερινούς νέους ίσως περισσότερο από μετέπειτα επιτυχίες τους παρα από την Εκδίκηση της Γυφτιάς και τα Δήθεν (Ο Αυγουστος είναι από τα  πιο αγαπημένα κομμάτια των εφήβων).


Η εκδίκηση της Γυφτιάς όμως αποτελεί δίσκο - σταθμό για τη μουσική και πνευματική μεταπολίτευση.  Έχει εμπνεύσει πολλούς δημιουργούς και εξακολουθεί να σιγοτραγουδιέται από τον κόσμο, (έστω κι αν δε συμπεριλαμβάνεται στις playlist), διότι, όπως και τότε έτσι και σήμερα, εκτός από τον ιμπεριαλισμό (με παλιές και με νέες μορφές πια) εξακολουθεί να υπάρχει και η μοναξιά, πιο έντονη κι αβάσταχτη ίσως...