Ηλία Σιμόπουλου, ΕΦΗΒΕΙΑ

Τί ὄμορφο ποὺ ἤτανε
τὸ παραμύθι τῆς ἄνοιξης
τὰ κυριακάτικα πρωινὰ
μὲ τὶς καμπάνες τοῦ Ἅη-Σπυρίδωνα
σὰ μιὰν ἐξαίσια μουσικὴ συναυλία−
ὅταν ἀνεβαίναμε
τὰ μαρμάρινα σκαλοπάτια
ὅταν κατεβαίναμε
τοὺς κήπους μὲ τὶς τριανταφυλλιὲς
ὅταν δὲν ὑπῆρχε χτὲς
οὔτε σήμερα
οὔτε αὔριο
παρὰ μονάχα τὰ ἡλιοκαμένα μας σώματα
μὲ τὰ πλατιὰ στέρνα, τὰ γερὰ μπράτσα
τὰ ἐφηβικά μας ὄνειρα
ποὺ δὲν ὑποψιάζουνταν τὰ δόντια τῆς φθορᾶς
ὁ δίχως σύνορα οὐρανὸς
κι ὁ στρατηλάτης ἄνεμος
πού 'φερνε τὰ μηνύματα
μιᾶς ἄνοιξης αἰώνιας
Τί ὄμορφο ποὺ ἤτανε
τὸ παραμύθι τῆς ἄνοιξης!