γράφει η Ι ω ά ν ν α Ν τ ο ύ ρ μ α
Τις προάλλες (Δευτέρα, 7 του μήνα) ήρθε η σειρά μας να πάρουμε βαθμούς. Οι γονείς μας έφτασαν στην ώρα τους στο σχολείο˙ στα πρόσωπα των μαθητών ζωγραφισμένη η αγωνία (σε άλλους περισσότερο – σε άλλους λιγότερο). Όταν τελικά οι μαθητές πήραν στα χέρια τους βαθμούς, οι αντιδράσεις από τον καθένα ήταν διαφορετικές. Άλλοι ήταν χαρούμενοι και ικανοποιημένοι, βλέποντας να ανταμείβονται οι κόποι τους, ενώ κάποιοι άλλοι ήταν συγκρατημένοι καθώς δεν περίμεναν κάτι παραπάνω, εφόσον δεν είχαν καταβάλει αξιόλογες προσπάθειες. Βέβαια, δεν έλειψαν και αυτοί που ένιωσαν πως αδικήθηκαν, και δυστυχώς, με βάση τα όσα αντιλήφθηκα προσωπικά, ήταν πολλοί αυτοί που ένιωθαν αδικημένοι. Το αίσθημα της αδικίας προερχόταν από την αίσθηση της μη αναγνώρισης. Συγκεκριμένα, ενώ (θεωρούσαν ότι) προσπάθησαν και διαθέσανε αρκετό από τον περιορισμένο χρόνο τους για να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις συγκεκριμένων μαθημάτων, οι διδάσκοντες αυτά τα μαθήματα δεν αναγνώρισαν αυτή τους την προσπάθεια. Πώς μπορεί λοιπόν ο μαθητής να πάρει το ερέθισμα για να συνεχίσει το διάβασμα; Αφού βλέπει ότι ο κόπος που κατέβαλε και ο χρόνος που διέθεσε πήγαν χαμένοι, γιατί να εξακολουθήσει την προσπάθεια;
Τέλος πάντων, έτσι είναι η ζωή: με τα πάνω και τα κάτω της. Δεν πειράζει όμως! Πρέπει όλοι οι μαθητές να κατανοήσουμε πως πρόκειται για ένα χαρτί (εννοώ το απολυτήριο Λυκείου). Δεν είναι αυτό που θα καθορίσει τη ζωή μας! Σημασία έχει ό,τι κάνουμε να το κάνουμε για τον εαυτό μας: να διαβάζουμε γιατί θα ξέρουμε ότι έτσι θα αποκτήσουμε πολλές γνώσεις. Αυτός είναι, κατά τη γνώμη μου, ο κυριότερος σκοπός του σχολείου και σ’ αυτή την προσπάθεια πρέπει να μας βοηθάνε οι καθηγητές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου