Νέοι και Μουσική

γράφει η Δήμητρα Ντούρμα

μέρος 1ο

Αποτελεί αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα το γεγονός ότι ένα παιδί από τα πρώτα χρόνια της ζωής του ξεκινά να χρησιμοποιεί τον όρο ''μουσική''. Μαθαίνει ονόματα γνωστών, κατά κύριο λόγο, τραγουδιστών και συγκροτημάτων. Με το πέρασμα των χρόνων και ιδίως σε ηλικία 12-15 χρονών, όταν δηλαδή πάει Γυμνάσιο αρχίζει να ψάχνεται περισσότερο σχετικά με τη μουσική. Κι έτσι, σε ηλικία 16-18 χρονών (Λύκειο) έχει κατασταλάξει κι έχει αποφασίσει τί είδος μουσικής αρέσκεται να ακούει.

Ενδεικτικά, οι περισσότεροι νέοι ακούν pop, rock, rap, και λα'ι'κά. Ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνάμε είδη όπως η punk, transe, r&b, dance, latin, metal, jazz κτλπ.

Βέβαια, υπάρχουν νέοι, οι οποίοι ακούν κομμάτια με ελληνικό στίχο και άλλοι, οι οποίοι προτιμούν τα ξενόγλωσσα. Άλλοι πάλι,ακούμε και τα 2 είδη.

Κατά πολλούς η μουσική χωρίζεται σε 3 κατηγορίες. Αρχικά, τη μουσική που γράφτηκε για να εξυπηρετήσει την τέχνη, είναι η λεγόμενη έντεχνη. Έπειτα, τη μουσική που γράφτηκε για έναν σκοπό, με νόημα και ουσία. Δηλαδή, αυτή που αφυπνίζει συνειδήσεις και μορφώνει το δέκτη της. Και τέλος, τα εμποροτράγουδα που ο στόχος τους είναι ωφελιμιστικός εκ μέρους των δισκογραφικών και επιδιώκει να αποχαυνώσει το πλήθος που ΔΕΝ-ΖΕΙ, αλλά νομίζει πως ζει.

Επιπρόσθετα, υπάρχουν νέοι που είναι ένθερμοι θαυμαστές της μουσικής που μορφώνει, που μας μαθαίνει την ιστορία μέσα από κομμάτια. Έτσι, κυρίαρχη είναι η ιδέα πως η μουσική, μορφώνει και μας κάνει να σκεφτόμαστε πολιτικά, ανθρωπιστικά, ερωτικά. Κι αυτό το στοιχείο δεν πρέπει να χαθει.!

Στις μέρες μας, δυστυχώς, η βιομηχανία μετατρέπει όλα αυτά σε μόδες που έχουν σκοπό να δώσουν στον έφηβο μια ψεύτικη ταυτότητα, όπως ροκάς, ράπερ, πανκιό, ρέηβερ κλπ.

Υποτίθεται, λοιπόν, πως έτσι, ο νέος νιώθει διαφορετικός.