vs
του Θοδωρή Τσούτσου-exedrasportsΜου έχουν μείνει καρφωμένες δύο εικόνες. Πιο δυνατές και από τις φωνές τη στιγμή που οι τρεις αρχηγοί της ΑΕΚ, ταυτόχρονα, σήκωσαν το Κύπελλο ψηλά…
Η μία ήταν όταν ο Στέλιος Σφακιανάκης, φώναζε απεγνωσμένα σε μια διμοιρία των ΜΑΤ να… ασχοληθεί με όσους πετούσαν φωτοβολίδες προς τη θύρα των οπαδών του Ατρομήτου. Εκεί που κινδύνευαν ζωές. Ισως και ανθρώπων της ίδιας της οικογένειάς του…
Η δεύτερη είναι όταν οι υπόλοιποι οπαδοί της ΑΕΚ, οι πολλοί, οι κανονικοί άνθρωποι, με σταυρωμένα τα χέρια και το βλέμμα προς τη φυσούνα απλώς περίμεναν το διαδικαστικό κομμάτι. Αν είναι δυνατόν μια απονομή να είναι διαδικαστική…
Η σιγή τους, λίγες στιγμές μετά τα επεισόδια που είδαν να διαδραματίζονται μπροστά τους, ήταν πιο εκκωφαντική και από τη φασαρία στη διάρκεια του αγώνα. Η σιωπή τους, ενώ η ομάδα τους μόλις κατακτούσε τον πρώτο της τίτλο μετά από εννέα ολόκληρα χρόνια, ήταν ανατριχιαστική. Για τους ίδιους…
Οι λίγοι, νίκησαν τους πολλούς. Κρίμα, διότι οι πολλοί πήγαν στο γήπεδο με την κάψα να ζήσουν κάτι που τους έλειψε για μεγάλο διάστημα. Κάποια παιδάκια, δεν υπήρχαν ή δεν καταλάβαιναν την προηγούμενη φορά που η ΑΕΚ είχε πάρει τίτλο. Κρίμα, γιατί αυτοί οι λίγοι, τους αποστόμωσαν, όταν επιτέλους θα μπορούσαν να φωνάξουν από τη χαρά τους!
Αν δεν τους ενδιαφέρει αυτό, πιθανόν να τους ενδιαφέρει ότι αν η ΑΕΚ με αυτόν τον τίτλο έριχνε μια ζαριά για να βρεθούν κάποιοι να επενδύσουν σε αυτή, εκείνοι την έκαναν να μοιάζει με… ασόδυο. Κρίμα για την ΑΕΚ, γιατί έχει πάρα πολλούς που είναι διαφορετικοί από αυτούς τους λίγους.
Ασφαλώς και όσα έγιναν στο ΟΑΚΑ, δεν αφορούν μόνο την ΑΕΚ, τον Ατρόμητο ή τους προηγούμενους φιναλίστ (τα ίδια έγιναν πέρυσι από τους λίγους στο Παναθηναϊκός-Αρης) ή και τους επόμενους. Αφορά συνολικά το ελληνικό ποδόσφαιρο. Το οποίο κάθε φορά που γίνονται τέτοια έκτροπα, δεν γυρίζει πίσω, όπως συνηθίζουμε να λέμε. Μακάρι να γινόταν αυτό. Προχωράει όλο και πιο μπροστά και γίνεται ολοένα και χειρότερο!
Η μία ήταν όταν ο Στέλιος Σφακιανάκης, φώναζε απεγνωσμένα σε μια διμοιρία των ΜΑΤ να… ασχοληθεί με όσους πετούσαν φωτοβολίδες προς τη θύρα των οπαδών του Ατρομήτου. Εκεί που κινδύνευαν ζωές. Ισως και ανθρώπων της ίδιας της οικογένειάς του…
Η δεύτερη είναι όταν οι υπόλοιποι οπαδοί της ΑΕΚ, οι πολλοί, οι κανονικοί άνθρωποι, με σταυρωμένα τα χέρια και το βλέμμα προς τη φυσούνα απλώς περίμεναν το διαδικαστικό κομμάτι. Αν είναι δυνατόν μια απονομή να είναι διαδικαστική…
Η σιγή τους, λίγες στιγμές μετά τα επεισόδια που είδαν να διαδραματίζονται μπροστά τους, ήταν πιο εκκωφαντική και από τη φασαρία στη διάρκεια του αγώνα. Η σιωπή τους, ενώ η ομάδα τους μόλις κατακτούσε τον πρώτο της τίτλο μετά από εννέα ολόκληρα χρόνια, ήταν ανατριχιαστική. Για τους ίδιους…
Οι λίγοι, νίκησαν τους πολλούς. Κρίμα, διότι οι πολλοί πήγαν στο γήπεδο με την κάψα να ζήσουν κάτι που τους έλειψε για μεγάλο διάστημα. Κάποια παιδάκια, δεν υπήρχαν ή δεν καταλάβαιναν την προηγούμενη φορά που η ΑΕΚ είχε πάρει τίτλο. Κρίμα, γιατί αυτοί οι λίγοι, τους αποστόμωσαν, όταν επιτέλους θα μπορούσαν να φωνάξουν από τη χαρά τους!
Αν δεν τους ενδιαφέρει αυτό, πιθανόν να τους ενδιαφέρει ότι αν η ΑΕΚ με αυτόν τον τίτλο έριχνε μια ζαριά για να βρεθούν κάποιοι να επενδύσουν σε αυτή, εκείνοι την έκαναν να μοιάζει με… ασόδυο. Κρίμα για την ΑΕΚ, γιατί έχει πάρα πολλούς που είναι διαφορετικοί από αυτούς τους λίγους.
Ασφαλώς και όσα έγιναν στο ΟΑΚΑ, δεν αφορούν μόνο την ΑΕΚ, τον Ατρόμητο ή τους προηγούμενους φιναλίστ (τα ίδια έγιναν πέρυσι από τους λίγους στο Παναθηναϊκός-Αρης) ή και τους επόμενους. Αφορά συνολικά το ελληνικό ποδόσφαιρο. Το οποίο κάθε φορά που γίνονται τέτοια έκτροπα, δεν γυρίζει πίσω, όπως συνηθίζουμε να λέμε. Μακάρι να γινόταν αυτό. Προχωράει όλο και πιο μπροστά και γίνεται ολοένα και χειρότερο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου