Φτώχεια και κακοποίηση πάνε μαζί!

γράφει η Δήμητρα Ντούρμα

Στην enet.gr (εδώ) διαβάσαμε πως η οικονομική κρίση, η οποία ενισχύει όλο και πιο πολύ τη φτώχεια, επιφέρει αύξηση της κακοποίησης παιδιών, ενδοοικογενειακή αλλά και ενδοσχολική βία.

Πιο συγκεκριμένα, οι ελάχιστες υπηρεσίες στην Ελλάδα για την προστασία του παιδιού, βρίσκονται αντιμέτωπες με χρονοβόρες και ανεπαρκείς θεσμικές διαδικασίες. Δυστυχώς, στην Ελλάδα παρατηρείται ένδεια στους μηχανισμούς υποστήριξης του παιδιού, αφού δεν υπάρχει πίστη στην ύπαρξη υποστηρικτικού πλαισίου, και έτσι επικρατεί σιωπή κι όχι έγκαιρη προσφυγή σε υπηρεσίες. Έπειτα, σε εγκατάλειψη βρίσκεται ο θεσμός της αναδοχής που θα μπορούσε να δώσει λύσεις. Ταυτόχρονα, από τις 600-700 υιοθεσίες που γίνονται ετησίως στην Ελλαδα μόνο το 10% είναι δημόσιες, γεγονός που έκανε ειδικούς επιστήμονες να μιλούν "για εμπόριο παιδιών"!

Ο Συνήγορος του Παιδιού (εδώ)

"Αν τώρα δεν φροντίσουμε για αυτά τα παιδιά, θα έχουμε μια γενιά από επιθετικούς νέους. Παρά την κρίση δεν θα σηκώσουμε τα χέρια ψηλά. Πρέπει να δουλέψουμε με μετακύλιση κονδυλίων προς την προστασία του παιδιού και με δικτύωση των υπαρχόντων υπηρεσιών. Έχουμε υποχρέωση προς τα παιδιά", επισήμανε ο Συνήγορος του Παιδιού Γ. Μόσχος σε χθεσινή ημερίδα για την παιδική κακοποίηση που διοργάνωσαν τα Παιδικά Χωριά SOS σε συνεργασία με το Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών (εδώ).

Σύμφωνα με μια έρευνα του ΕΚΚΕ, το 2009 ο κίνδυνος φτώχειας, η οποία συνδέεται ανέκαθεν με την παιδική κακοποίηση, στην Ελλάδα ήταν στο 23,4% έναντι του μέσου όρου 19,6% στην Ευρώπη. Η χώρα μας,λ οιπόν, βρίσκεται στην 7η θέση σχετικά με τον κίνδυνο του πληθυσμού για φτώχεια ή κοινωνικό αποκλεισμό και στην 8η θέση αναφορικά με τον κίνδυνο παιδικής φτώχειας.

Επιπλέον, ο εισαγγελέας Ανηλίκων Αθηνών, Ηλίας Ζαγοραίος, αναφέρει ότι στο μεγάλο ποσοστό σωματικής κακοποίησης και στις τρομοκρατικές διαστάσεις που έχει λάβει η σεξουαλική κακοποίηση έχει συμβάλλει και το Διαδίκτυο. Έπειτα, τόνισε πως βάσει ερευνών η πιθανότητα των κακοποιημένων παιδιών να κακοποιήσουν στο μέλλον τα ίδια στις οικογένειές τους είναι τουλάχιστον 30%. Τέλος, υποστήριξε ότι η απομάκρυνση από την οικογένεια αποτελεί το ύστατο μέσον καθώς είναι πιο βλαβερή από τη σωματική κακοποίηση, καθώς συνήθως τα παιδιά πάνε σε Ιδρύματα όπου υπάρχουν αδιαφορία, ακατάλληλες τιμωρίες ή και αποπλάνηση.

Οι εκπρόσωποι των ξενώνων που υπάγονται στα χωριά SOS (εδώ) προβληματίζονται σχετικά με το ότι όλα τα παιδιά έχουν φτάσει στους ξενώνες όταν έχει εκδηλωθεί η κρίση και όχι όταν ήταν εφικτή η προληπτική παρέμβαση στο οικογενειακό περιβάλλον. Παρατηρείται, είπαν, μεγάλη καθυστέρηση στο να έρθουν αλλά και να φύγουν ώστε να αποφευχθεί η ιδρυματοποίηση, παρά το γεγονός ότι το θεραπευτικό πλάνο ολοκληρώνεται σε 6 μήνες.

Αντίστοιχο δημοσίευμα στο Έθνος (εδώ)